Action humanitaire
การช่วยเหลือด้านมนุษธรรม
Suratchana a 35 ans, elle élève seule ses deux filles.
Il y a 10 ans son mari l'a quittée après la naissance de la petite.
C'est dès sa naissance que ses problèmes de vue sont
apparus. Dans sa petite enfance, elle y voyait très mal, puis en classe de CM1,
elle n'y voyait plus assez pour étudier. Elle n’apercevait plus que les ombres
et la lumière.
A cette époque, en Thaïlande, il n’était
pas possible de la soigner. Lorsque nous l'avons rencontrée pour la 1ère fois
en 2009, pour le parrainage de sa fille aînée, elle était toujours assise et ne
pouvait se diriger qu'avec l'aide d'une tierce personne.
สุรัชนา อายุ 35 ปี
เธอเลี้ยงลูกสาวสองคนมาด้วยตัวเองมา ตั้งแต่
สิบปีมาแล้วที่สามีแก่ทิ้งเธอไว้กับลูกๆ และตั้งแต่ ลูกคนเล็กเกิด สุรัชนามีปัญหาเกี่ยวกับสายตามาตั้งแต่เด็กๆ
เธอมองไม่ค่อยจะเห็น และหลังจากอยู่ชั้น ป4 สายตาเธอมองแทบไม่เห็น และเห็นแค่รางๆ
อย่างเช่นเงาและแสงสว่าง และในระยะนั้น มันเป็นการยากมากที่จะรักษาตา
และตอนเราพบเธอครั้งแรก ในปี คศ 2009 เพื่อส่งลูกสาวของเธอคนโตเรียนหนังสือ
เห็นเธอนั่งอยู่ตลอดเวลา และจะมีคนช่วยนำทางเธออยู่เมื่อจะย้ายไปใหไหนต่อไหน
En 2013, suite à la demande de parrainage pour sa
seconde fille Chanitporn, son état nous a interpelés, nous savions qu'elle
était dans l’impossibilité de travailler, que ces trois personnes étaient à la
charge des grands-parents. C'était une famille totalement démunie.
Une famille très sérieuse tant sur le plan éducatif
que moral. Les grands-parents ont adopté Manita, à l'époque bébé, qu'ils
avaient en nourrice et à laquelle la mère biologique a « oublié » de
rendre visite. Manita a aujourd'hui 20 ans.
ในปี คศ 2013 ลูกสาวคนเล็กขอทุนการศึกษา
พวกเราเห็นว่าอาการของเธอเกี่ยวกับสายตาทำให้เราเป็นห่วงมาก
เพราะเรารู้ว่าเธอจะไม่มีโอกาศได้งานทำ และพวกเราเห็นว่าเธอและครอบครัวอยู่ในความดูแลเลี้ยงดูจากพ่อแม่
และมันทำให้นพ่อแม่ของเธอต้องลำบากมากขึ้น ครอบครัวนี้เป็นเป็นครอบครัวที่ขยั้นและเอาจริงเอาจัง
ทั่งเรื่องการศึกษาหรือเรื่องความวางตัว
พ่อแม่ของเธอเป็นคนที่เอาเด็กชื่อว่า มานิตามาเลี้ยงตั้งแต่เป็นเด็กทารก ตอนแรกก็เป็นแม่เลี้ยง
แต่แม่ผู้ให้บังเกิดของเด็ก ปล่อยเด็กทิ้งและหนี้ไป จนตอนนี้ มานิตาอายุได้ 20
ปีแล้ว
Nous avons demandé à
Suratchana plus d'informations sur son problème de vue. La médecine étant
inabordable pour des familles démunies que cet état est accepté comme une
fatalité. Nous lui demandons avec Kou Modt, notre correspondante et professeure
à l'école, de faire des examens que l'association prendra en charge.
Suratchana commença
par l'hôpital de Ban Mi, le plus proche, situé dans la sous-préfecture, à 10
km. Ce cas ne rentrait pas dans le domaine de leurs compétences. Réponses
identiques à l’hôpital de Lopburi, la préfecture et enfin de
Saraburi.
พวกเราถามรายระเอีอดเกี่ยวกับปัญหาเรื่องสายตาของ
สุรัชนา การรักษานั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะครอบครัวที่ยากจนอย่างนี้ไม่มีทางที่จะไปรักษาตัวได้
พวกเราจึงขอร้องให้ครูมด อาจรรย์ และผู้แทนของพวกเรา เพื่อส่งไปตรวจสอบ
และทางสมาคมจะเป็นผู้จ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดเกี่ยวกับการตรวจรักษา โดยเริ่มทำการตรวจที่โรงพยาบาล
บ้านหมี่ ซึ่งอยู่ 10 กมจากบ้านซึ่งอยู่ในตัวอำเภอ แต่ไม่ได้ผลหมอทำไม่ได้
เลยไปตรวจที่โรงพยาบาลในจังหวัดลพบุรี และสระบุรี่ แต่ได้ไม่ได้ผล
Il ne restait plus
qu’à consulter dans les hôpitaux de Bangkok. Les premières visites étaient pour
elle toute une aventure : aveugle dans les rizières, n'ayant que le chant
des oiseaux et celui des coqs pour repères. La voici dans la capitale avec la
pollution et le bruit des moteurs. 1ère ville du monde
pour son trafic tous véhicules. Accompagnée de sa mère, femme très éveillée, je
vois d'ici Suratchana se faisant toute petite dans le fauteuil des
« Grands Docteurs » ! On détecte bien son problème mais aucun
soin n’est envisageable dans l’immédiat. Nous lui demandons de rester à
l'écoute de toute nouvelle évolution.
จึงหวังว่าจะได้ไปปรึกษาที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ การพบหมอครั้งแรกรู้สึกว่าจะมีความหวังบ้าง
การมารักษาตัวที่กรุงเทพฯ ในฐานะของผู้หญิงบ้านนอกท้องนามันไม่ใช่ของง่ายนัก
เพราะการเคยอยู่ในท้องนาที่มีแต่เสียงของนก และไก่ขัน จุ่ๆก็มาอยู่ในเมืองหลวง ที่มีแต่ฝุ่นและกลิ่นควันท่อไอเสียของรถ พร้อมด้วย เสียงรถยนต์เต็มไปหมด เธอต้องเดินทางไปกับคุณแม่ ที่พอจะมีความรู้และผสพการพอสมควร และรู้จักอะไรในชีวิตดี ฉันก็พอจะมีความจินตนาการไว้ว่า
สุรัชนานั่ง บนโซร์ฝา ต่อหน้าศาสตราจารย์ ผู้เชี่ยวชาญ อย่างสงบเสงียมเจียมตัว ท่านบอกว่าพอจะมีการแก้ปัญหาได้ แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจทำอะไรไปในระยะแรก
และบอกให้รอไปก่อนเผื่อว่าจะมีวิธีที่รักษาที่ดีกว่านี้
Trois ans plus tard l'espoir renaît.... ! Il se
passe quelque chose à la capitale. La technologie médicale a évolué.
Examens-voyages pour Bangkok en train, longs pénibles et l’insécurité face à la
foule, risques de bousculade. C'est finalement en voiture, avec l'aide des
voisins, qu'elle s'y rendra. Maintenant les visites se font chez un professeur
de médecine ophtalmologique, coût 2500 B les 20 minutes, (soit 70 Euros). Le
salaire mensuel à l'époque est de 200 € par mois.
3
ปีหลังจากนั้น ความหวังก็รู้ศึกจะค่อยๆมีแสงสว่างขึ้น มันมีการรักษาใหม่ๆเข้ามาสู่ประเทศ หลายอย่าง
รวมทั้งการรักษาทางแพทย์ แฝนใหม่ การเข้าไปตรวจที่กรุงเพทฯโดยทางรถไฟมันใช้เวลา
มาก และเป็นที่ลำบากต่อคนตาบอดที่เดินทางร่วมกับผู้โดยสารอื่นๆ ซึ้งมันอาจจะเกิดอุปติเหตุได้
และผลสุดท้าย ทางครอบครัวของเธอหาคนแถวๆบ้านเพื่อเป็นคนนำพาไปทุกๆครั้งที่หมอนัด
โดยจ่ายค่าน้ำมันรถและค่าเสียเวลานิดหน่อย
และค่านัดพบหมอแต่ละครั้งตก ราคา 2500 บาท ต่อ20 นาที ซึ่งประมาณ 70
ยุโรในขณะที่ เงินเดือนขั้นต่ำในระยะนั้น ประมาณเดือนละ 200 ยุโร
Beaucoup de déplacements, le professeur n'est pas
toujours libre, le temps passe. Puis vient l’opération de l’œil gauche pour
commencer. Résultat : elle voit et retrouve 70% d’acuité visuelle.
Malheureusement une infection de la prothèse occasionnera pendant 18 mois des
soins très coûteux, elle devra supporter les douleurs, les poussées de tensions
dans les yeux. Il faut attendre… attendre… Nous réglons l’intégralité des
factures.
Puis début mars de cette année, lorsque nous la
rencontrons, avant de quitter le village, Supatchana nous informe que les
dernières analyses sont bonnes, qu'elle est prête et attend un accord de la
croix rouge Thaïlandaise pour la prise en charge de la seconde opération.
ต้องใช้เวลาไปพบหมอหลายๆครั้ง
และหมอไม่ค่อยจะว่างด้วย เวลาผ่านไป ถึงเวลาที่จะผ่านตัดดวงตาข้างซ้าย ในระยะแรก
และผลที่ได้คือ เธอสามารถมองเห็นได้ 70 เปอร์เซ็นต์ แต่โชคร้ายไปหน่อยคือ
ดวงตาเกิดมีการอักเศสและแพ้ยา และต้องใช้เวลารักษาเป็นเวลา 18 เดือน ค่ารักษาแพงมาก
และเธอต้องทนเจ็บ เพราะมีแรงดันสูงในดวงตาอีก และต้องรอ และรออีก ในระหว่างที่รักษา
ให้ดวงตาอยู่ในระดับเดิม และทางสมาคมเป็นคนจ่ายค่ารักษามาอยู่เรื่อยๆ
และในเดือน มีนาคม นี้ ในระหว่างที่พวกเราไปเยี่ยมเธอก่อนที่จะจากมะขามเฒ่า
สุพัชนา ได้บอกพวกเราว่า การตรวจสอบทุกอย่างอยู่ในขั้นดี
และเธอก็พร้อมแล้วสำหรับการผ่านตัดดวงตาด้านขวา แต่เธอก็ต้องรอว่าทาง สภากาชาติไทย
อนุมัติในการใช้จ่ายค่าผ่าตัดครั้งนี้ก่อน
De notre côté, nous sommes prêts et impatients qu'elle
puisse vivre librement. Nous lui posons des questions sur la Croix Rouge :
elle est en attente, il faut 5 ans de patience pour obtenir une aide financière
et l'acceptation du dossier, pour seulement un montant de 15.000 B soit 395
euros.
สำหรับพวกเรานั้น พวกเราพร้อมแล้วที่จะให้เธอได้มีโอกาศมีชีวิตอย่างคนทั่วๆไป
และเป็นอีสระ เราจึงถามรายระเอียดกว่ากับ สภากาชาติไทย
เธอบอกว่าตอนนี้กำลังอยู่ในจำนวนรายชื่อของคนไข้ด่างๆที่รอ และจะต้องรออย่างน้อยๆ 5 ปี
เพื่อจะได้ทราบว่าจะอนุมัติให้หรือเปล่า และหากได้
ทางสภาชาติไทยจะจ่ายให้ในการผ่าตัดครั้งนี้ 15.000 บาท ซึ่งประมาณ 395 ยุโร
Cela nous demande trois minutes de
réflexion : dans 5 ans, la Croix Rouge aura-t-elle encore les moyens
d’intervenir, avec ce gouvernement militaire ? 5 ans d'attente
pour elle, elle aura 40 ans. Notre association sera-t-elle en mesure
de lui venir en aide à ce moment-là. Au diable la Croix Rouge pour notre
cas... ! C'est maintenant ou jamais, elle est en bonne santé et décidée à
le faire. Nous avons les moyens.
Feu vert : scène touchante : j’étais
assis, elle est venue me saluer à genoux pour me remercier : mains jointes
selon la coutume. Aux amis du vieux tamarin, je vous dédie cet instant
pathétique, j'étais le seul à le recevoir mais il se partage....
พวกเราไม่ต้องเสียเวลาตัดสินใจเลย
เพราะ 5ปี ในการรอของเธอนั้น และยังไม่แน่ด้วยซ้ำไปว่าเธอจะได้รับงบนี้ หรือไม่ โดยเฉพาะประเทศที่มีการปกครองด้วยทหารอย่างนี้
และถึงตอนนี้ เธอจะมีอายุได้ 40 ปี
เรายังไม่ทราบเหมื่อน กันว่าทางสมาคมเพื่อนๆมะขามเฒ่ามีโอกาศที่จะได้มารอช่วยเหลือเธอได้อีกหรือเปล่าในระยะนั้น
ทำไมจะต้องรอไปให้เสียเวลาไปล่ะ ถึงเวลาแล้ว หากเราไม่ช่วยตอนนี้ เราก็ไม่แน่ใจหรือเปล่าว่าอีก
5 ปี เธอยังจะมีสุขภาพดีที่จะทำการผ่าตัดตาอีกหรือเปล่า
พวกเราจึงบอกให้ทำการติดต่อหมอเพื่อไปผ่าตัดทันที และไม่ต้องรออีกแล้ว ......ภาพที่เห็นอยู่ต่อหน้าฉันในขณะนั้น ฉันจะไม่สามารถที่ จะเอามาบัญยายให้ทุกๆคนฟังได้ แต่ฉันก็ขอ แบ่งภาพนี้ให้แก่ทุกๆคน คือ.... ตอนนั้นฉันนั่งอยู่ สุรัขนา เรียบเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าฉัน และยกมือไหว้ทั่วหัวน้ำตาซึม
พร้อมทั้งความยิ้นอย่างดีใจ เธอยกแขนมากอดฉันอย่างแนน
และพึงพับเสียงสั่นๆว่าขอบคุณ ขอบคุณ มันเป็นภาพที่ฉันจะลืมไม่ได้
จึงขอเก็บมาฝากเพื่อนๆ มะขามเฒ่าทุกๆคน
Le coût total de cette seconde opération est estimé à
2500 €, sauf complications... Nous attendons maintenant la date
du rendez-vous.
Le dernier repas à Marolles, en octobre 2017, avec 195
convives, avait pour fil rouge « la santé de Suratchana ». Le
bénéfice total de cette soirée s’est élevé à 7500 euros. Nous n'avons jamais
atteint un tel montant ! Régler l’opération et les soins de suite n'aura
aucune incidence sur l'aide apportée aux enfants car une chance pour
cette année, il y aura beaucoup de riz.
Merci à vous de la confiance que vous nous accordez. Ensemble
nous sommes plus efficaces !
ค่าผ่าตัดครั้งนี้ ประมาณ 2500
ยุโร แต่จะยังไม่ร่วม ในกรณีย์ที่มีอาการแพ้ หรือมีปัญหาต่างๆที่อาจจะตามมาทีหลัง.... เมื่อปีที่ 2017 เราใด้จัดงานประจำปีจัดเลี้ยงอาหารไทยของสมาคม
มีทั้งหมดผู้เข้ามาร่วมงาน 195 คน ในงานเราพูดถึงการช่วยเหลือ ในการผ่าตัดตาของ
สุรัชนา และสุขภาพของเธอ และในวันนั้น เราได้รับเงินจากค่าอาหาร เงินขายของที่ระลึก
และเงินบริจาก และเมื่อหักออกจากรายจ่ายแล้ว เหลือกำไรทั้งหมด 7500 ยุโร
และเราไม่เคยได้รับรายได้เท่านี้มาก่อน... ฉนั้นในการเป็นค่าใช้จ่ายเรื่องผ่าตัดและค่ารักษาตา ในกรณีย์นี้
จึงไม่มีปัญหากับสมาคม... รวมทั้ง ปีนี้ เด็กๆ ที่มะขามเฒ่าโชคดี ที่ พ่อแม่มี งานทำ มีนาทำและข้าวปลาอุดมสมบูรณ์ และได้ผลดีมาก จึงจะไม่ต้องจ่ายค่าอาหารกลางวันในปีนี้เช่น
เหมือนกับเมื่อสองปีที่แล้วๆมาอีก...
พวกเราขอขอบคุณที่ทุกๆคนให้ความไว้วางใจในการตัดสินใจครั้งนี้ เหมือนกับสุภาสิตที่ว่า
เราต่างคนต่างร่วมมือกันจะทำให้มีผลและประสิทธิภาพดีเลิด !
Guy et Montri
Les Amis du Vieux Tamarin
Depuis trois ans déjà, dès notre arrivée à Ban Satoïe, nous nous organisons pour rendre visite à notre protégée, Madame PHIMPA, la jeune maman aveugle dont l’opération de l’œil gauche a permis d’acquérir 70 % de vision. Œil droit, vision o % ; en attente. Rapidement, malheureusement des problèmes de tolérance, de tension dans l’œil opéré sont apparus, imposant des déplacements à la capitale,(180 km à chaque visite) des soins pénibles, coûteux pour l’association - environ 900 à 1000 euros par an. L’essentiel pour nous, à présent, c’était le succès total de l’opération de l’œil droit. 
Lors de notre première visite, comme d’habitude, rien n’avait encore changé : nous étions avec notre premier groupe, heureux de lui faire découvrir la joie de cette jeune femme, devenue indépendante et autonome. Un mois plus tard lors de notre deuxième visite, elle est à Bangkok, nous explique sa mère, pensionnaire du Loto National pour lequel elle vend des billets, aidée par une association d’aveugles. Elément positif, elle est proche de l’hôpital qui la suit dans son traitement toutes les semaines, ce qui lui permet d’être logée et de percevoir un pourcentage sur la vente pour se nourrir. Lors de notre 3ème visite, la dernière, nous pensions qu’elle était toujours à Bangkok. A notre arrivée, on nous indique qu’elle est là et qu’elle a été opérée ! Pendant un instant nous nous sentons heureux, elle sort de la maison, un bandage sur un œil ! Elle marche très lentement vers nous. Montri l’observe, et découvre que c’est l’œil gauche qui a le pansement, celui qui a déjà été opéré…. ! Silence …. !
